Recensie Bloedbroeders

Kristel Lamerichs, o.a. initiatiefnemer van en regisseur bij Musicalcompagnie Mithe, zag ruim 6 jaar geleden, de Vlaamse versie van Bloedbroeders in Antwerpen. Na die avond wist ze het zeker: “ooit ga ik zelf een versie van deze musical maken”. Bloedbroeders is de tweede productie van Mithe dit seizoen. Gezien de indruk die de Vlaamse versie (regie/vertaling Koen van Dijk) had gemaakt was het begrijpelijk dat ook in deze productie zijn vertaling de leidraad zou vormen. Ik vind deze vertaling, die ik nu voor het eerst heb gehoord, een stuk plechtiger dan de vertaling die voor de Joop van den Ende versie is gebruikt. Het doek gaat open. Het podium is wit. Tegen de achterwand zijn twee, ook witte muren, elk met een deur erin, geplaatst. Op de grond zijn twee schoonmakers bezig, op twee plekken, bloedsporen te verwijderen. Mevr. Johnstone (Liesbet Bogman) komt op, door de achterdeur links, en zingt de eerste regels van “Dit is maar een Spel”, dat later in de finale als slotlied terugkomt. De Verteller (Filip Staes) komt op, Gekleed in wit kostuum declameert hij de teksten van Koen van Dijk. Een stijlvolle, sterke vertolking. Ook zijn zangstem is prettig om naar te luisteren blijkt gedurende de voorstelling. Dan gaan we terug naar het verleden. De linkerkant van het podium blijkt de huiskamer van mevr. Johnstone, De rechterkant die van mevr. Lyons. Mevr. Johnstone is door haar man verlaten, twee koters zijn er al, een derde is op komst en dat blijkt een tweeling te zijn. Uiteindelijk vind ze een baan als schoonmaakster bij mevr. Lyons, waarbij laatstgenoemde een van de zoons illegaal zal adopteren. Voor mij de eerste keer dat ik Liesbet Bogman in een hoofdrol zie en dat doet ze met verve. Haar spel is geloofwaardig, haar zang zuiver en goed verstaanbaar. Het moment dat ze mevr. Lyons moet toestaan een van de twee jongens mee te nemen is hartverscheurend. Minpuntjes? Eigenlijk maar een, ik zie haar niet als een arme vrouw uit een achterbuurt van een stad, ze is vrij netjes. De twee muren kunnen elk een kwartslag draaien, waardoor op het podium het buiten ontstaat met links en rechts de gevels van de twee woningen van mevr. Johnstone en Lyons. De twee jongens, de Bloedbroeders, worden gespeeld door Marc Derwa (Mickey) en Joris Kun (Eddie). Op overtuigende wijze, daarbij geholpen door de keuze van de juiste kinderkleding, spelen zij de kinderen van bijna 8, die groeien en tenslotte in volwassen leeftijd op het toneel staan. Hun speelkameraad en latere vriendin/vrouw Linda wordt goed vertolkt door Liesbeth Selleslach. Een niet zo grote rol deze keer, jammer, want vorig jaar heeft ze bij mij een onuitwisbare indruk achtergelaten als Mimi in Rent, ook als tegenspeler van Joris. In de eerste akte gebeurt verder nog niet zoveel. In de tweede akte wordt het uit elkaar groeien van de jongens vakkundig weergegeven. Langzaam wordt de spanning verder opgebouwd, om tot een climax te komen in de finale. Alhoewel ik het verhaal goed ken, weet de cast mij toch op het puntje van m’n stoel te krijgen en mij te ontroeren. Liesbet Bogman excelleert in “Dit is maar een Spel”, je voelt haar verdriet alsof het je zelf is overkomen. Ik ben blij dat ik hierbij geweest ben. Bloedbroeders is vandaag en morgen nog te zien in Leuven. Volgend seizoen staan Little Shop of Horrors en City of Angels op het programma. Daarna mogelijk Spring Awakening. We hebben nog even nagepraat over de voorstelling en over We Will Rock You en Spring Awakening.